Να πώς έχουν τα γεγονότα: έφυγα μ\' ένα τουρμποτρένο, πέρασα τις ζώνες του σκοταδιού, τις μαυρόασπρες βιομηχανικές ζώνες, τα κυμαινόμενα σύνορα. Έπειτα, κοιτώντας πίσω μου είδα τους ψυχεδελικούς χορούς στο Φίλμορ και στο Άβαλον και πιο πίσω τα χούλα-χουπ και τα φουρώ και τον Έλβις Πρίσλεϋ να τραγουδάει το "Lawdy Miss Clawdy". Και λίγο πιο μπροστά, το Άλφαμπετ Σίτυ, το βασίλειο των βανδάλων. Κι εγώ στεκόμουν στη μέση, πάνω στα συντρίμμια κι ο ήλιος με διαπερνούσε κι έπειτα με διαπερνούσε η νύχτα. Κι έλεγα, ας έρθει η βροχή, ας έρθει η βροχή. Όταν έβρεχε στη λεωφόρο D, οι φωτιές έσβηναν σφυρίζοντας κι όταν επέστρεφα στο σπίτι, οι τοίχοι ξεφλούδιζαν. \'Ετσι κουράστηκαν οι φίλοι μας, κουραστήκαμε κι εμείς: κουραστήκαμε ανάμεσα σε περιγράμματα που όλο άλλαζαν, ανάμεσα σε ονόματα που όλο άλλαζαν. Τώρα κοιμούνται συγκινητικά, χωρίς πυρετικά όνειρα, χωρίς χημικά παραληρήματα -οι θεοί τους κοιτάζουν με το χρυσαφένιο τους μάτι. Δεν ξέρω τι θα κάνω -δεν ξέρω αν θα συνεχίσω ή αν θα καθήσω εδώ, ήσυχη, να περιμένω. Να περιμένω ν\' αλλάξει ο άνεμος, ν\' αλλάξει το φως και να κατέβουμε πάλι στο Άλφαμπετ Σίτυ.